Ferdinand de Saussure

Hari ini aku akan mempersembahkan sebuah penulisan yang berbau kesejarahan. Hehe... Walaupun aku telah mengakui dengan sejujurnya bahawa aku tidak begitu menggemari subjek sejarah, namun hakikatnya, kita semua hari ini hidup dengan meninggalkan sejarah. Suka atau tidak, sesuatu yang telah kita tinggalkan itu bernama sejarah. Kemudian, sejarah itu pula akan sedikit sebanyak akan mempengaruhi keputusan yang bakal kita akan buat hari ini dan kemudian, keputusan kita hari ini akan menjadi sejarah pada keesokan harinya. Begitulah kehidupan.

Sejarah pertama yang suka aku kongsi pada hari ini ialah tentang Ferdinand De Saussure. Fedinand de saussure merupakan bapa linguistik moden. Pemikiran beliau tentang linguistik yang telah mengubah sikap masyarakat bermula pada abad ke-19 hingga abad ke-20. Beliau terkenal dengan sumbangannya dalam linguistik Indo-Eropah iaitu melalui syarahannya kepada para pelajarnya. Dijadikan cerita, Charles Bally dan Albert Sechehaye iaitu pelajar de Saussure telah mengumpul nota-nota syarahan De Saussure dan telah menerbitkannya untuk menjadi sebuah buku yang bertajuk "Course de Linguistique Generale". Penerbitan buku ini disamakan dengan revolusi "copernicus".

Terdapat 4 sumbangan de Saussure dalam bidang linguistik iaitu:

1. Membezakan antara Langue dan Parole.

Langue ialah sistem yang mengandungi satu set rumus yang mengawal penghasilan ayat yang gramatis manakala parole ialah penghuraian secara statistik tentang penggunaan bahasa. Kedua-dua objek ini bersifat koheren (berkaitan antara satu sama lain).

De Saussure membezakan antara langue dan parole kerana bagi beliau, apabila seseorang pengkaji bahasa cuba mengaitkan apa-apa bidang yang berkaitan dengan linguistik untuk mengkaji bahasa, keadaan akan menjadi sangat bercelaru. Maka objek yang koheren perlu disisihkan untuk memudahkan pengkajian linguistik dilakukan.

Dalam hal ini, apabila seseorang pengkaji hanya menumpukan pengkajian terhadap satu objek sahaja, misalnya Langue yang merupakan satu sistem yang mempunyai satu set rumus yang mengawal penghasilan ayat yang gramatis, maka para pengkaji bahasa akan tahu apa yang cuba direkonstruksikannya.

2. Pemikiran de Saussure tentang tanda Linguistik

Menurut De Saussure, tanda linguistik merupakan satu unit yang abstrak yang tidak seharusnya dikelirukan dengan urutan bunyi fizikal yang sebenarnya dihasilkan dan juga rujukannya. Tanda linguistik ialah cantuman antara suatu Signifier(penanda) dan Signified(yang ditandai). Beliau juga mengatakan bahawa hubungan antara signifier dan signified adalah bersifat arbitrari ( saling berkaitan).

Contohnya.

Gambar ini merupakan ==> Signified (yang ditandai) dan ianya boleh mempunyai signifier(penanda)==> "singa" dalam BM, "lion" dalam BI dan "al-asad" dalam B.Arab.

3. Hubungan

Prinsip de saussure mengenai hubungan merupakan huraian daripada prinsip tanda linguistik iaitu unit linguistik ialah unit bahasa sebagai sistem yang mestilah didefinisikan secara formal dan dengan istilah yang berbeza. Kerana bagi de Saussure, dalam bahasa hanya terdapat perbezaan tanpa istilah yang positif.

Contohnya :

Kita boleh menulis huruf "t" dengan pelbagai cara, tetapi harus mengekalkan nilai pembezanya dengan huruf-huruf yang lain seperti "l"f"b"i" dan "k".

Dalam hal ini terdapat dua jenis hubungan yang diketengahkan oleh beliau membezakan sesuatu istilah iaitu dengan melihat hubungan secara sintagmatik (hubungan secara mendatar) dan hubungan paradigmatik. Sesuatu unit bahasa boleh dibezakan melalui kedua-dua jenis hubungan ini.

4. Sinkronik dan Diakronik

De Saussure juga berjaya membezakan antara kajian bahasa secara sinkronik dan kajian bahasa secara diakronik. Kajian bahasa secara sinkronik ialah kajian bahasa yang dilakukan dalam satu jangka masa tertentu sahaja. Manakala, kajian bahasa secara diakronik pula ialah kajian yang cuba mencari evolusi pensejarahannya melalui pelbagai peringkat.

Alkisahnya, menurut de Saussure, pengkajian sesuatu bahasa itu perlu dilakukan secara sinkronik sebab sistem item dalam sesuatu bahasa adalah berkaitan da item itu pula ditentukan oleh tempatnya, dan bukan sejarahnya.

Kemudian, impak daripada idea se Saussure ini, muncul 2 aliran pemikiran iaitu satu di Eropah, dan satu lagi di Amerika.

1. Linguistik di Eropah

Di Eropah, aliran ini dikenali sebagai aliran Praha (Prague School) iaitu aliran yang menumpukan kajian linguistik dalam bidang fonologi. Hal ini dapat dilihat daripada kerja-kerja prague school ini yang membentuk teori fonologi pada sekitar 1940. Antara kejayaan aliran Praha ini adalah membentuk Teori Fonologi Struktur Fungsional berdasarkan kebertandaan fitur distingtif.

Aliran Praha terdiri daripada sarjana Czech iaitu Nikolay Trubetzkoy dan Jakobson. Mereka telah menerbitkan buku Travaux de Cercle Linguistik de Prague.

Minat mereka yang utama ialah terhadap Prinsip Fonologi oleh Trubetzkoy iaitu menerapkan prinsip de Saussure untuk mengembangkan konsep fonem. Mereka telah menggolongkan bunyi-bunyi bahasa dalam Parole dan fonem dalam bahasa.

Sistem fonologi digolongkan dengan pelbagai cara menurut ciri-ciri yang membezakan fonem komponennya.

Konsep fonem muncul dalam usaha mencari teori bagi transkripsi luas hasil daripada usaha aliran Praha, konsep ini menjadi salah satu daripada unsur penting dalam Teori Linguistik secara keseluruhan dan bagi huraian saintifik dan analisis bahasa.

Teori linguistik yang dikemukakan oleh Trubetzkoy dan rakan-rakannya daripada aliran Praha dengan analisis fonologi sebagai perkara pokok mengakibatkan beberapa perkembangan yang amat penting.

Analisis unti bahasa menurut set ciri distingtif yang diperluas kepada morfologi oleh Jakobson telah diterapkan selanjutnya kepada analisis tatabahasa secara am dan kini menjadi teras dalam banyak tatabahasa transformasi generatif.

2. Linguistik di Amerika

Di Amerika, idea saussure diteruskan lagi oleh Leonard loomfield dan ahli strukturalis pasca Bloomfield yang menerukan analisis dan dipandu oleh kajian yang dilakukan oleh Bloomfield antaranya ialah Eugene Nida, Bernard Bloch, George L Trager, Rulon Wells III, charles Hockett dan Zellig Harris.

Minat terhadap Linguistik Am terus berkembang. Buktinya, satu siri kongres ahli bahasa antarabangsa dibuka secara rasmi pada tahun 1928.

Dalam tahun 1920-an, Linguistik Huraian paling dikenali di Universiti.

Pada tahun 1924, Linguistik Society ditubuhkan dengan terbitan berkalanya "language" secara tahunan.

3 orang sarjana yang terkenal di Amerika ialah Frenz Baos, Edward Supir dan Leonard Bloomfield